Kanchanaburi en Tiger Temple

Vandaag zijn we naar Kanchanaburi (River Kwai) en de Tiger Temple geweest.
De dag begon in aller vroegte hier bij het restaurant voor ons ontbijt. De kok woont hier op het complex en aangezien wij de enige “bewoners” zijn komt hij speciaal voor ons zo vroeg zijn bed uit.
Om zeven uur exact stond onze vaste taxichauffeur Jack voor dus we konden op pad.
Na een goede 3,5 uur rijden waren op onze eerste bestemming, Bridge over the River Kwai. Gelukkig is het hier nog geen hoogseizoen dus met toeristen viel het nog mee. We konden overal goed bij om te kijken. Je kunt de brug op lopen maar je moet wel opletten want er rijden nog treinen overheen. Geen hele grote maar eentje die je voor tien baht over het hele spoor mee neemt. Is toch best indrukwekkend om te zien en daar te zijn als je de voorgeschiedenis in je gedachte mee neemt. Er zijn heel wat mensen gestorven om deze spoorlijn aan te leggen.
Nadat we de brug van alle kanten hadden bekeken zijn we het museum in gegaan hier vlak bij, hier hebben ze nog een stuk van de originele brug liggen en ook heel veel foto materiaal en verhalen van overlevenden. Er was een gebouw waar het hele wapenarsenaal te bekijken was. Pierre was hier als eerste en toen ik aan kwam lopen kreeg ik een seintje van hem of ik kwam kijken naar een leguaan die daar op pad lag. Ik schrok me een hoedje, dat beest was enorm, die zien we hier in Nederland alleen in een dierenshop of in een dierentuin achter glas. Gelukkig hoefde ik er niet langs om het gebouw binnen te gaan. Dat beest volgde je overal met zijn kleine oogjes.

Na dit alles gezien te hebben moesten we nog een half uurtje rijden naar Tiger Temple. Het was goed dat Jack vanochtend al had gevraagd of ik iets bij had met mouwen want de Tiger Temple wordt gerund door monniken, hierdoor mogen vrouwen alleen naar binnen als de knieën en de schouders bedekt zijn. Er waren vrouwen die aankwamen met korte broek en een hemdje, die konden dus mooi daar aan de kassa een t-shirt kopen en een lange broek want anders werden ze dus mooi niet toegelaten. Ik kan je wel melden dat met een temperatuur hier het niet lekker is om iets met lange mouwen aan te moeten doen. Er zijn vooraan ook borden opgehangen met de do’s en don’ts, wat dus inhoud dat je je lager moet opstellen naar de monniken toe, je mag ze niet zomaar aanraken, vrouwen moeten op gepaste afstand blijven. Wat de tijgers betreft, ook daar waren regels voor, niet van voren benaderen, weg blijven bij de kop, alleen aanraken als je toestemming krijgt van een monnik. Na dit allemaal opgeslagen te hebben konden we op weg, en het was weer geen makkelijke weg voor Pierre, een gravelpad. Hij heeft flink moeten werken vandaag. En het was natuurlijk weer lekker warm, graadje of 36 vandaag met zon. Was nog best een flinke wandeling voordat we eindelijk een tijger tegenkwamen maar het was zeer zeker de moeite waard. De monnik die bij deze tijger zat gaf al aan dat Pierre op een gepaste afstand moest blijven. Ze zijn namelijk niet gewend aan rolstoelen. Bij een tijger mocht hij dichter bij komen, maar dat was geen goed plan. De tijger werd bijzonder nerveus en begon te blazen. We zijn dus maar op gepaste wijze achteruit gegaan. Even later probeerde een monnik met een tijger dichterbij te komen. Helaas wilde die dat ook niet. Ze hadden wel een oplossing, Pierre uit de stoel tillen om een tijger aan te raken. Dat ging hem toch te ver. Maar wat een schitterende dieren zijn dit toch. Van tevoren hadden we al wat op internet opgezocht hierover en hier kwamen we tegen dat ze zouden worden mishandeld en gedrogeerd maar daar is echt niets van waar. De dieren werden, voor zover wij hebben kunnen zien, goed behandeld en ze zijn ook bij de tijd. De kleintjes lopen hier en daar los, wel altijd met een monnik bij zich, en er liggen er ook vast om foto’s te laten maken met toeristen. Er was een enorme put met water waar vier grote tijgers konden spelen met elkaar.
Na al vele foto’s te hebben gemaakt en ook al wat tijgers aan geraakt te hebben werd ons gevraagd of we al in de grote tigercave waren geweest. Nou nee die hadden we nog niet gezien. De Australische, die daar vrijwilligers werk deed, zei tegen ons dat we de omweg maar moesten nemen, was wel wat langer maar minder steil. Nou jeetje, als deze al minder steil was weet ik niet wat ik van die andere heb moeten denken. Dit was helemaal afzien, gelukkig werden we geholpen door een hele aardige familie, die heeft ons naar beneden geholpen. Beneden aangekomen zagen we precies wat we ook op internet hadden gezien, op een grote vlakte lagen wel zeker 15 tijgers in verschillende grote, in het midden lag een hele grote. Je kon in de rij gaan staan met je camera en dan als je aan de beurt was werd je door een Thaise verzorger aan de hand meegenomen de vlakte op waar je dan langs de verschillende tijgers ging voor een foto, er werden foto’s gemaakt met je eigen camera.
Met de gang naar beneden had Pierre ook nog eens zijn duim opengehaald. En met deze temperatuur bloed het hevig. Maar goed dat ik een cursus BHV heeft gedaan, dus het bloeden was zo verholpen. Heeft hij een mooie oorlogswond aan overgehouden om mee te showen.
Nu moesten we nog die steile helling terug. Twee man voor (waarvan ik er een was :)) en eentje aan de achterkant. Tot overmaat van ramp ging mijn slipper nog kapot, dus het ging heel lekker terug omhoog. Op een blote voet over een grof grindpad is niet zo fijn kan ik wel melden.
Behoorlijk moe hebben we bovenaan even gerust en zijn weer terug gegaan naar de taxi. Het duurde nu ruim 4 uur voor we weer terug waren.
Maar het was zeker de moeite waard. Aangekomen bij ons appartement hadden we nog niet gegeten. Dus aan de manager doorgegeven. Die laat voor ons speciaal de “huis” chauffeur komen om ons even weg te brengen naar een restaurantje langs de weg. En nu zijn we weer terug om een verhaal in elkaar te timmeren. Is weer aardig gelukt toch??