Bangkok

Vandaag was een best wel zware dag, om vijf uur zijn we opgestaan en om zeven uur zaten we in de auto op weg naar onze bestemming Bangkok.
Als eerste hebben we de floating market damnoen saduak gedaan, wat erg leuk was. Pierre hebben ze weer met stoel en al in een longtail boat gehesen, echt alles is mogelijk hier. Toen met een lekker vaartje door de kanalen. Onderweg kwamen we wat huizen langs de kant tegen die gewoon bewoond waren, pas na een kleine tien minuten varen kwamen we bij de echt floating market. Het was maar goed dat we erg vroeg waren want volgens onze taxichauffeur zou het tegen de middag eigenlijk niet meer te doen zijn. En het gekke is dat we het nu al erg druk vonden met boten, het ging allemaal maar net langs elkaar af. In het begin van de floating market had je vooral bootjes met lekker eten. Het rook fantastisch. Alleen om al om 9 uur te beginnen met saté en weet ik wat al niet meer,dat is toch wel iets teveel van het goede. We hebben het daarom maar gelaten bij bananen en een verse kokosnoot. Na al dat lekkers kwamen we bij de stalletjes met allerlei hebbedingetjes, zoals Boeddha’s, tassen, T-shirts noem het maar op en je kon het er kopen. Op een gegeven moment wordt je dit gewoon beu. Ze hebben zelfs al haken gemaakt waarmee ze je boot aan de kant trekken om hun waar te tonen en natuurlijk te verkopen. En om iedere keer nee te moeten zeggen is ook niet leuk. Wel hebben we een heel mooi schilderij gekocht. Daar vinden we wel een mooi plekje voor bij ons thuis. Aan het eind zijn we met een redelijk vaartje terug gegaan. Soms zelfs zo hard dat de boot op het water begon te klappen. Heeft ook wel iets.
Eenmaal terug werden er weer een paar mensen opgetrommeld om Pierre weer uit de boot te halen met rolstoel en al. Zo snel ze het hier doen dat heb ik nog nergens meegemaakt.
Dus we waren weer snel op pad richting centrum Bangkok.

Het centrum van Bangkok was nog zeker drie kwartier rijden vanaf de floating market. Hier zijn we afgezet bij de Wat Phra Kaew en de Royal Palace. Voordat we bij de ingang waren werden we eerst aangeklampt door gidsen, eentje was een doorzetter die helemaal met ons is meegegaan tot aan de verkoop van tickets. In eerste instantie hadden we beide zoiets ach we nemen gewoon deze gids , echter na verloop van tijd begon deze man ons zo op de zenuwen te werken met zijn gekwebbel en manier waarop dat we hem toch maar 100 baht voor de moeite hebben gegeven en hebben bedankt. Hij heeft wel leuke foto’s van ons twee gemaakt.
Het was vandaag weer zo’n heerlijk warme dag van 38 graden, nergens schaduw of koelte te vinden natuurlijk daar binnen, dus was best wel afzien, arme wij.
Helaas voor Pierre kon hij nergens naar binnen vanwege de vele trappen, nu kon je ook alleen maar binnen in de tempel zelf, maar hij kon ook dus nergens eens iets van dichtbij bekijken. De Wat Phra Kaew is de tempel van de groene smaragd Boeddha. Hier verwacht je heel wat van want dit is de heiligste Boeddha van heel Thailand. Echter kun je dit vergelijken met de Mona Lisa in het Louvre. Je denkt groot maar als je het eenmaal ziet is het een grote tegenvaller, is een heel klein beeldje bovenop een enorme grote gouden berg. Binnen in de tempel mag niet worden gefotografeerd of gefilmd, maar buiten is een groot gat gemaakt waar je dus kunt gaan staan voor foto’s.
Het is een gewoonte om deze tempels te betreden zonder schoenen. Dus aan de ingang staan diverse rekken waar je je schoenen kwijt kunt. Je kan wel raden wat er gebeurt als het enorm druk wordt. Je kan gaan zoeken naar je schoeisel. Wat een leuk tafereel om te zien is.
Deze tempel is niet alleen de heiligste Boeddha van heel Thailand maar ook de privé tempel van de koning.
Op het zelfde terrein ligt dus ook het Royal Palace. Ook hier verwacht je heel veel van maar verder dan de gevel fotograferen kom je niet. Alles is afgesloten voor bezoekers.

Ik durf het haast niet te zeggen, maar we hadden na dit bezoek weer trek in eten. Als je onze verhaaltjes leest dan lijkt het net of we de dagen doorkomen met alleen maar eten. (is ook zo, want het is allemaal zo lekker wat ze hier hebben :).)
We zien op straat een kraampje die lekker aan het wokken is, gelijk aangesloten in de rij, want dit kan alleen maar lekker en goed zijn. Dat was dus ook het geval weer. We hadden gewokte noodles met kip genomen. Tenminste dat dachten we. De noodles waren niet terug te vinden in ons schaaltje. Toch maar even nagevraagd, en het was dus toch goed. Het bleken een soort “vellen” te zijn die ze erin hebben gedaan. Maar dit gerecht was ook weer lekker.

Nu de opgaaf om onze taxichauffeur terug te vinden. We hadden afgesproken dat we elkaar zouden treffen op dezelfde plaats als waar hij ons heeft afgezet. Wij over straat naar de taxistandplaats. Vergeet even rekening te houden met linksrijdend verkeer, dus wordt bijna van mijn sokken gereden door een bus. Maar hij kon ruimschoots op tijd stoppen. Aangekomen, geen taxi. Dus dat wordt bellen. We hebben een lokale mobiele telefoon gekregen van Bram (de eigenaar hier van het complex) dus het kost ons gelukkig niets. Pierre is altijd de gelukkige die mag bellen. Wij oversteken naar het bijgelegen park om daar te wachten maar wat bleek nu, hebben we natuurlijk niet goed gekeken want hij stond wat verderop gewoon langs de kant geparkeerd. Voordat we goed en wel zaten konden we het park alweer uit. Dus wij weer met gevaar voor eigen leven oversteken maar deze keer zonder problemen. We waren wel blij dat we weer in de auto zaten. Toen mochten we weer drie uur terug rijden. Onderweg konden we amper onze ogen open houden. Moe maar voldaan zitten we nu op ons terras te wachten tot we, jawel daar zijn we weer, naar een restaurant (gewoon weer zo’n overkapping langs de kant van de weg) worden gebracht voor de volgende maaltijd. Spreken jullie morgen weer luitjes!